Door de poep rijden, door prikkers heen lopen, door een onbegaanbaar pad met metershoge bebossing heen laveren. Het leven test me hoe diep ik wil gaan. Hoe ver wil ik gaan. Wil ik alles ontdekken? Of hou ik ergens nog wat terug. Ben ik bereid tot het gaatje te gaan? Of haak ik halverwege af.

I want it all! Ik wil het weten. Ik ga net zo lang door totdat ik er ben. Omdat ik ergens weet dat dit mijn weg is. Omdat ik weet dat dit de capaciteiten zijn die ik klaarblijkelijk nodig heb. En waarvoor? Ik weet het niet. Gevoelsmatig staat er iets te gebeuren in de toekomst waarvoor we worden klaargestoomd. Voorbij aan onze comfort-zones, voorbij aan ‘being small’, alsof het leven ons vraagt volledig verantwoordelijkheid te nemen voor wie we zijn en de potentie die we in ons dragen.

En zo loop ik tijdens m’n verblijf in India op blote voeten, over vieze wegen, kokende asfalten en stenige paden. Ik besef me dat het de metafoor is voor mijn beweging in het leven; ik stap er vol in. Ook als het me pijnigt, beangstigd en voorziet van de nodige weerstand. Omdat ik weet dat dit de enige weg is. Je kunt er omheen. Je kunt er van weg. Maar uiteindelijk haalt het leven je in en krijg je waarvoor je hebt getekend. Dus daarom liever, direct springen in het diepe en weten dat het leven me ondersteunt.

Het is weerstand trainen. Maximaal. Leren zijn met onprettigheden. Ervoor gaan zitten, je openen en erdoorheen ademen. Dat is in mijn optiek de weg naar vrijheid. Zolang we blijven weglopen voor bedreigingen, onwenselijke gevoelens en weerstand, leven we altijd in angst. Leven we in plaats van in potentie, in zwakte. Ontdekken we in plaats van onze kracht, onze ontoereikendheid. Een staat van zijn die niemand gelukkig maakt. De staat van afhankelijkheid, altijd ergens omheen gaan met daarbij de wetenschap dat je altijd op de vlucht bent.

En het is mogelijk. Wij als mens zijn gemaakt om onze grootste angsten te overwinnen. In dit leven hebben we alle capaciteiten gekregen om deze, als kolossaal-aanvoelende-obstakels, te overwinnen. Alles begint bij het weer leren voelen. Dat is de enige manier om gevoelens en angsten te releasen. En het hoeft niet allemaal ineens. Het kan beetje bij beetje. Steeds een stukje voelen. En als je weer opnieuw met je emoties leert omgaan, ga je merken dat je hier meer controle over hebt dan je denkt. Dat je zelf je momenten kunt nemen om te voelen. Door bijvoorbeeld meditatie of yoga. Weer opnieuw leren communiceren met je systeem en ervaren hoe ze werkt. Na honderden jaren van emotie-loosheid is het een voorrecht om in onze generatie deze van creatie doordrenkte levensader weer aan te slingeren.